ΝΕΡΑΙΔΑ

ΝΕΡΑΙΔΑ.

ΝΕΡΑΙΔΑ

Νεράιδα

Αν σου λεγα νεράιδα
ότι σήμερα ξενύχτησα κοντά
στα όνειρα σου, 
κοντά στο κορμί σου,
που τυλίγονταν σαν ένα δαχτυλίδι
σφιχτό επάνω μου.
Άγγιζα το κορμί σου με τα δάχτυλα
αφήνοντας να σπαρταρανε
τα κύτταρα σου,
χιλιάδες αναπνοές άφησα επάνω σου
θυσία σ αυτήν την νύχτα για εσένα,
ήταν μοναδικές αναπνοές λατρείας.
Σκεφτόμουν όσο αναπνέω κοντά σου,
θα είμαι ο ποιο ευτυχισμένος
άνθρωπος που ζει. 

ΠΟΙΗΣΗ Σωτήρης Σπηλιώτης

ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΜΑΡΙΑ ΓΚΕΡΤΣΟΥ

ΜΑΝΑ

ΣΕ ΘΕΛΩ

ΣΕ ΘΕΛΩ.

ΣΕ ΘΕΛΩ

Σε θέλω

Σε θέλω
θα θελα να ταν
τα δικά σου μάτια αυτά, 
το δικό σου κορμί
να νοιώθω την ηδονή
να ξεχύνεται να προσφέρει,
στην γυναίκα μέσα σου.
Θα θελα να μουν ο κατακτητής
κάθε κυττάρου, 
και να χαϊδεύω ότι φιλιέται
να σε φυλάω καθώς λεπτά ανατριχιάσματα, 
σε κατακτούν μαζί με τα παθιασμένα μου χείλη. 
Να ταξιδεύουν τα δάχτυλα μου 
στην κοιλιά και στο στήθος
σ όλο το σώμα σου, 
και να χαμογελάς πονηρά 
να αφήνεσαι να παθιάζεσαι
να πονάς να κλαις και να φωνάζεις,
κι άλλο κι άλλο. 
Μέσ τα κόκκινα σεντόνια 
να χάνεις την λευκή σου σκέψη,
κι όλα τα κρυφά σου σημάδια 
απ  την άλλη φορά, 
να γίνονται πάλι δικά μου.
Να λες ναι, 
δεν είναι πρόστυχος ο έρωτας, 
είμαι τόσο ερωτευμένη  που ο πόθος
ξεπερνά με πάθος το κορμί μου, 
όταν μπορώ και σε σκέφτομαι
να περνάς μέσα στο αίμα μου, 
όταν με πηγαίνεις σ ένα παράδεισο
μέσα από μια κόλαση συναισθημάτων 
και ηδονής.
Παραδομένη να μου λες,
άφησε το κορμί μου
εδώ κάτω στην γη να σε περιμένει, 
και πέταξε μαζί μου στην φωτιά, 
σε θέλω…

                                  ΠΟΙΗΣΗ Σωτήρης  Σπηλιώτης

                                                               ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΑΠΠΑ

ΜΑΝΑ ΜΟΥ

ΜΑΝΑ ΜΟΥ.

ΜΑΝΑ ΜΟΥ

Μάνα μου

 

Το ποιο εύκολο μάνα 

ήταν να σου πω ψέματα 

την αλήθεια, 

και αλήθεια τα ψέματα .

 Μόνο ο φόβος μην καταλάβεις 

χαρά μου, ότι την δική σου 

ειλικρίνεια εγώ δεν μπορούσα 

να σου την χαλάσω, ηταν  όνειρο

στα χρόνια σου. 

Έστω και έτσι 

με έπνιγε η αγωνία, 

μόνο έτσι η στοργή σου 

και τα χάδια σου μόνο έτσι 

το αληθινό  σου χαμόγελο, 

το πονεμένο δεν προδόθηκε ποτέ. 

Όταν τα μάτια σου χαμήλωναν

και συμφωνούσες για τα ίδια,

τα άγνωστα κρυμμένα απ  τα χρόνια  

τότε η ψυχή μου χαλάρωνε,

και κούρνιαζε σαν πουλί  κοντά σου… 

Μάνα μου…

                         ΠΟΙΗΣΗ Σωτήρης  Σπηλιώτης

                                       ΖΩΓΡΑΦΟΣ    ΣΟΦΙΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

ΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΜΟΥ

 1) poetry spiliotis sotiris  https://poetryspiliotissotiris.wordpress.com

 2)

1. STORIES& TALES SOTIRIS SPILIOTIS

http://spiliotissotiris.wordpress.com/2014/09/22/τα-ιστολογια-μου/

3) philosophy & horizons -Sotiris Spiliotis

http://spiliotisspiliotis.wordpress.com

Η ΣΤΙΓΜΗ

Η ΣΤΙΓΜΗ.

Η ΣΤΙΓΜΗ

Η ΣΤΙΓΜΗ.

Παραμύθι μύθοι μύθοι  το κουκί και το ρεβίθι 

δώσ’ του κλώτσο να γυρίσει παραμύθι 
να αρχινήσει!

Εκεί στην άκρη του ουρανού, όταν ο ήλιος 
κουρασμένος αφήνει

τ’ αλόγα του να ξεκουραστούν

απ’ την σκληρή διαδρομή ανάμεσα από σύννεφα 
και καταιγίδες 

και ψηλά στα ατελείωτα ύψη του ουρανού 
και του ορίζοντα ,

εκεί κοντά στο λιβάδι που ξεκουράζονται 
τ’ αλόγα του Ηλίου

είναι οι αποθήκες της νύχτας.

Εκεί που φυλάνε όλα τ’ αστέρια του κόσμου, 
τους πλανήτες, τα φεγγάρια και τους ήλιους.

Εκεί είναι αόρατες κρυμμένες στέγες που 
φυλάνε 
ανάμεσα στα σύννεφα με μαγικό τρόπο 
και χωράνε όλο τον κόσμο.

Έτσι, ανάλογα με τις ανάγκες της μέρας, 
της εβδομάδας, του μήνα και του χρόνου 
βγαίνουν τ’ αστέρια, 
οι Ήλιοι κι ακόμα κι οι γαλαξίες .

Τι είναι μόνιμοι οι γαλαξίες στον ουρανό;

Όχι,   είναι ανάλογα με την μέρα και την
 νύχτα
 είναι ανάλογα με την στιγμή.

Γιατί η στιγμή ήταν κάποτε λένε, τόσο 
μεγάλη 
που εξουσίαζε όλο τον κόσμο… 

Ναι, η πριγκίπισσα “στιγμή”…

Δεν την ξέρεις εεε;

Ούτε και το παραμύθι

ξέρεις, για τ’ αστέρι που έγινε τόσο μικρο 

που τελικά το φώναζαν στιγμή;  

Ε λοιπόν, 

μια φορά κι ένα καιρό ψηλά στον ουρανό 

ήταν ο βασιλιάς Αστέρης 

που κυβερνούσε όλο τον κόσμο, μαζί με την
 βασίλισσα του 

την νεράϊδα των αστεριών και την μικρή
 πριγκίπισσα “στιγμή”

που κάποτε θα κυβερνούσε όλο τον κόσμο 
όλα τ’ αστέρια,

τους ήλιους, τους γαλαξίες κι όλη 
αυτήν την απεραντοσύνη  

που μας αγκαλιάζει μέσα σ’ ένα απεριόριστο 
σύμπαν .

Πολύ ευτυχισμένη “η στιγμή” έβγαινε μαζί 
με τ΄ άλλα αστέρια 

τα βράδια και χαιρόταν να φωτίζει κι αυτή 
τον κόσμο 

και να ταξιδεύει και να την βλέπουν 
σε διάφορους πλανήτες 

να την χαίρονται. 

Γιατί πρέπει να σας πω, ότι σαν πριγκίπισσα

είχε τόσα χρώματα που άλλαζε κάθε στιγμή 
κι ήταν 

πολύ εντυπωσιακό αστέρι, ξεχώριζε πάντα στην απεραντοσύνη του ουρανού.

Ένα πρωινό λοιπόν αποφάσισε η στιγμή, 
να μην πάει 

όπως όλα τ’ αστέρια στις μεγάλες αποθήκες 
του ουρανού 

εκεί που ξεκουραζόταν όλα απ’ τις νύχτες 
όλου του κόσμου,

άλλα να μείνει στην μέρα και στο φως
 του Ηλίου

και να ταξιδέψει και σ’ άλλους πλανήτες 
πιο μακρινούς, 

όπως και το έκανε…

Ακολούθησε τον Ήλιο με τα χίλια αλόγα του 

κι έτρεχε πίσω του στις κορυφές του ουρανού.

Ο Ήλιος όμως σε κάποιο μέρος του γαλαξία 
συναντιόταν 

με άλλους πολλούς Ήλιους κι εκεί η ατμόσφαιρα 
γίνονταν αποπνικτική,

έλιωναν τα μέταλλα, οι βράχοι και τα νερά 
εξαφανίζονταν,

τα χώματα γινότανε άμμος, που την σκορπούσαν
 στο σύμπαν, οι άνεμοι των ουρανών. 

Εκεί η μικρή στιγμή κατάλαβε το λάθος της 
και το μικρο αστεράκι άρχισε να σκορπάει

στους τέσσερις ορίζοντες και να εξαφανίζετε στις σκουλικότρυπες του σύμπαντος. 

Και ποιος να σώσει την στιγμή; 

Εξαφανίζονταν σιγά σιγά μέχρι που δεν έμεινε
 τίποτε

απ’ την στιγμή στο κόσμο, παρά μια μικρή 
σκονιτσα
 να ταξιδεύει μόνη στο σύμπαν…

Μια σκονίτσα που τ’ όνομα της ήταν “στιγμή” 

κι όχι ένα αστέρι, πριγκίπισσα του κόσμου! 

Ω  τι θλίψη για τον πάτερα της εκείνο το βράδυ!!!

Όλα τ’ αστέρια άφησαν ένα σκοτεινό ουρανό   

να κλαίει δεν βγήκε κανένα να φωτίσει, ούτε κανένα φεγγάρι,

ούτε εδώ στην γη η σελήνη μας, δεν μας φώτισε 
καθόλου  

κι αποφάσισαν ν’ αφήσουν κάτι απ’ το λίγο, 

κάτι απ’ την στιγμή αιώνιο … 

Έτσι η στιγμή, έγινε απαραίτητη σ’ όλο τον κόσμο.

Κι όλοι έχουμε τις χιλιάδες, εκατομμύρια στιγμές
 μας  που μας κάνουν μια ζωή!  

Η στιγμή που διαρκεί όσο ένα ανοιγόκλεισμα 
των ματιών, έγινε χιλιάδες στιγμές, όσα χιλιάδες
 είναι τ’ αστέρια 

που αξίζουν σαν θησαυρός σ’ όλο το σύμπαν     

και θυμόμαστε έτσι πάντα και την πριγκίπισσα 
“στιγμή” που   έδωσε την ζωή της

για να εξερευνήσει μια μέρα…

Κι έζησαν από ‘κεί και μετά όλα τ’ αστέρια 

κι οι πλανήτες καλά και ‘μείς καλύτερα.  

Προσέχετε όμως, καμιά φορά στον ουρανό  

αν δείτε καμιά σκονιτσα ν’ αλλάζει χρώματα 

δεν θα είναι απλή σκονιτσα,

μα το αστεράκι “στιγμή” η χαμένη 
μας πριγκίπισσα των ουρανών. 

Λένε ότι αν πάθει κάτι η μικρή σκονιτσα “η στιγμή”
 μπορεί να χαθεί όλος ο κόσμος. 

Λένε πάλι ότι , όλο το σύμπαν μίκρυνε για να ‘ναι 
πιο μικρο απ’ την χαμένη πριγκίπισσα στιγμή! 

Χαχαχα γι’ αυτό ας προσέχουμε όταν αναπνέουμε 

αν καμιά σκονιτσα φωτεινή μπει μέσα μας, 
με την ανάσα μας μπορεί να χάσουμε όλο τον κόσμο  

γι’ αυτό και ας τιμάμε τις στιγμές όλης της ζωής μας
 για να έχουμε μια καλή ζωή με υπέροχες στιγμές…

 Όνειρα γλυκά… 

                              ΠΟΙΗΣΗ  Σωτήρης Σπηλιώτης

                                              ΖΩΓΡΑΦΟΣ  ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΑΠΠΑ