ΙΣΤΟΡΙΕΣ STORY BY SPILIOTIS SOTIRIS Ιστορίες ,, θα συμπληρώσουν την τετραλογια απο το παρελθόν τα όνειρα για το μέλλον και τις παραμυθενιες ιστορίες , καιρός να μιλήσουμε με αλήθειες και σε άλλους ,αυτούς που περιμένουν ,την ελπίδα μεχρι την τελευταία πνοή… Σωτήρης Σπηλιώτης

Εις την Πόλιν…

                                                                                              29/01/2013

 

 

Σήμερα κάτι άγρια ξεσκίζει την καρδιά μου, 

αναμνήσεις ίσως που δεν έζησα , εικόνες  από σύννεφα που μου ´φεραν ως εδώ μυρωδιές και αρώματα από το παρελθόν, από μια δύση μακρινή, από μια ανατολή ξεχασμένη, τη δική μου Δύση, αυτήν που ακουμπάει πάνω στην Ανατολή, τη δική μου Ανατολή, την πόλη μου την Κωνσταντινούπολη.

Είμαστε τόσο μικροί…

Νομίζουμε, πως αγναντεύοντας με τα μάτια μας, αυτό το μεγαλείο που μας έχει δώσει ο Θεός κι η φύση μπορούμε να είμαστε το ίδιο μεγάλοι μ´ αυτό που βλέπουμε, μ´ αυτό που ζούμε και το μόνο που κάνουμε είναι μια μεγάλη καταστροφή.

Σήμερα θα προσπαθήσω να ξεκινήσω ένα όνειρο. 

Σήμερα θα προσπαθήσω να ´ξηγησω ένα όνειρο.

Θα προσπαθήσω ν´ αρπάξω θύμισες που κυλούν μέσα στο αίμα, ν´ αναλύσω πετάγματα πουλιών και μυρωδιές, ν´ αναπνεύσω θάλασσα.

Θα προσπαθήσω ν´ αρπάξω τις θύμισες του παρελθόντος, να σκίσω τις αράχνες και να προχωρήσω σε βήματα, που μας οδήγησαν από παλιά εδώ, στην εποχή μας! 

Να γυρίσω πίσω αιώνες. 

Ο αέρας της Ανατολής , έχει κυριέψει την Πόλη.

, Τ´ αρώματα, τα χρώματα, ανάμεικτα με λαούς, Έλληνες χριστιανούς , Αρμένιους  ,Μουσουλμάνους, απ´ τα βάθη της Ασίας   Τατάρους και Μογγόλους,  Κούρδους, Εβραίους, Ευρωπαίους, ανθρώπινα χαμόγελα,  ιδρώτας, σκόνη αναμεμειγμένη με θέλω, με σκληρή επιβίωση.

Μυρίζουν τα μπαχάρια και τ´ όνειρα φεύγουν έτσι, καθώς ο αέρας περνάει πάνω απ´ τον Μαρμαρά, πάνω απ´ το Βοσπόρο  και χαϊδεύει τα μαλλιά των ανθρώπων.

Περάσματα, στενοί δρόμοι, σπίτια  όμορφα, παλιά, ξύλινα και με πέτρα  με υπέροχα χρωματιστά παράθυρα και μικρά ξύλινα μπαλκόνια, αρωματίζουν τις σκέψεις και το βλέμμα.

Περιμένω, όταν η σκέψη αγκαλιάσει, όταν δει το πορφυρό κόκκινο της Ανατολής, μαζί με το πράσινο της φύσης, να δίνει χρυσοκόκκινα φτερουγίσματα στο μέλλον. 

Κάνω μικρά βήματα, μην πέσω, κάνω μικρά βήματα, για να μπορώ  να ´χω τα μάτια εκεί ψηλά, στ´ όνειρο.

Νομίζω ότι πετάω… 

Πάνω απ´ την εκκλησία  της Αγίας  Ειρήνης, προς τη γέφυρα του Γαλατά , βλέπω Έλληνες και Μουσουλμάνους,  να ψαρεύουν μέσα στα πεντακάθαρα νερά, τα βαθιά νερά, αυτά που χάνονταν ψυχές όταν δε χρειάζονταν. 

Πάνω σε μια άλλη γέφυρα του Βοσπόρου,  η μάχη είναι πιο δυνατή, όταν κοιτάζεις στη Δύση,  όταν κοιτάζεις στην Ανατολή και απλώνοντας τα χέρια, τις αγγίζεις, ακουμπάς δυο κόσμους.

Στη Δύση αγναντεύω την Αγία Σοφία ,νιώθω το μεγαλείο να είσαι Έλληνας,  να ´χεις γεννηθεί στην Πόλη, αυτήν την πόλη , των πόλεων, να ´σαι ένα απ´ τα πλάσματα  της Κωνσταντινούπολης, εδώ που συναντιέται η Δύση , με την Ανατολή , σε μια αιωνία μάχη, με ξύλινα σπαθιά και σκουριασμένα μυαλά, με πεταμένα όνειρα και μια μόνο σκέψη ” κατακτήστε με” ακονίζω τότε τις ατσαλένιες λόγχες και έρχομαι.

Περπατώντας πάλι, με μικρά βήματα, ανεβαίνω ένα Γολγοθά  και νοιώθω μέσα μου ότι πετώ, πάνω απ´ την θάλασσα του Μαρμαρά, χωρίς να ξέρω που θέλω να πάω, στη Δύση  ή στην  Ανατολή , χωρίς να ξέρω αν η ψυχή μου, μπορεί να διαλέξει μια από τις δυο άκρες του κόσμου,  έναν από τους δυο πολιτισμούς.

Ξαπλώνω λοιπόν, πάνω σε κάτι σύννεφα , που με ταξιδεύουν πάνω από τα κάστρα της Πόλης, ακούω φωνές απ´ το παρελθόν, φωνές από πόλεμο, από μάχες, φωνές ανθρώπων, που προσπαθούν με την Ζωή τους να περισώσουν  αυτό το κόσμημα , αυτό το διαμάντι που είναι στο κέντρο του κόσμου, πολεμώντας μερόνυχτα κι αντιμετωπίζοντας ορδές βαρβάρων, από Δύση και απ´ Ανατολή…

Οι πόρτες της Κωνσταντινούπολης, ανοιχτές και τα κάστρα της φυλάσσονται  από τους τελευταίους ιππότες του κόσμου…

Οικογένειες,  χιλιάδες ψυχές, σκοτώθηκαν, εκδιώχθηκαν, ανταλλάχθηκαν, έτσι απλά …

Μα ο θάνατος, τους έφερνε πάντα  εκεί πίσω, εκεί όπου απλώνοντας τα χέρια αγγίζεις τη Δύση και την Ανατολή, για πάντα στους αιώνες…

Σήμερα, κάτι άγρια ξεσκίζει την  καρδιά μου , ίσως το ταξίδι της επιστροφής…

                                    Σπηλιώτης Σωτήρης

Η σκιά του ήλιου…

                                                               28/01/2013   παραμυθι

 

– Πόσο όμορφος είσαι ήλιε μου!!!

 Έλεγε, μια φορά κι ένα καιρό στα παλιά τα 
χρόνια η σκιά του ήλιου ,
τον ακολουθούσε πιστά, όπου και να πήγαινε  
κι έπαιζε μαζί του  κι έπαιζε  με τα βουνά, 
 με τους λόφους , πίσω από τους καταρράκτες , 
μέσα στα δάση,  κάτω από τα δέντρα, 
κρυβόταν χαρούμενη

ανάλογα με την ώρα,   ανάλογα με την θέση του ήλιου
 στον ουρανό 

κι άλλαζε κι έπαιρνε χιλιάδες μορφές   χαμογελώντας , έπαιζε με τα σύννεφα σκιάζοντας, 
πότε ένα κομμάτι της γης ,  πότε πιο πέρα ένα άλλο , πηδούσε στις πλαγιές των βουνών, 
στα μεγάλα κύματα και ξανά στα σύννεφα 
και στα δέντρα  …
Πόσο χαρούμενος ήταν και ο ήλιος που είχε την δική του σκιά να τον συντροφεύει όλη  την μέρα, όλα τα χρόνια, πολλούς αιώνες  μαζί,  
σύντροφοι και φίλοι αχώριστοι…ζήλεψε λοιπόν κάποτε η νύχτα, και είπε στην σκιά:

– Εσύ είσαι θέα, 
  τι θέλεις να τρέχεις πίσω από τον ήλιο;

Ελα  μαζί μου και εγώ θα σου δώσω δικό σου, ένα κομμάτι της μέρας, 
λίγο πριν την ανατολή του ήλιου  και λίγο μετά την δύση του , έτσι θα είσαι  θέα εσύ και δεν θα ακολουθείς τον ήλιο σαν δούλα….

Τη γέλασε η νύχτα, τη σκιά και αυτή δέχτηκε …

Την αποπλάνησε η νύχτα με τις υποσχέσεις της.
 Μα ´κεινες οι στιγμές που της υποσχέθηκε δικές της βασίλευαν, η αυγή και το σούρουπο!!! 

Έτσι λοιπόν μια φορά κι ένα καιρό  η αγαπημένη μας σκιά χάθηκε για πάντα από την μέρα 
 και  τις ώρες που της είπε η πονηρή νύχτα,
 δεν είχε κανένα να τη φώτιση κι εξαφανισμένη,  αόρατη, μαράζωνε λυπημένη,   για το μεγάλο λάθος που έκανε…

Το ίδιο λυπημένος κι ο ήλιος, που τον άφησε η σκιά του γύριζε τη γη κι έδινε μια άλλη μέρα,
 φωτεινή, λαμπερή, ζεστή,   χωρίς ξεκούραση , 
 χωρίς δροσιά, χωρίς χαρά,
 απ´ όπου περνούσε η γη υπέφερε απ´ τις λαμπερές και καυτές αχτίδες του και δεν την προστάτευε τίποτε…

Σιγά σιγά οι αχτίδες του ήλιου, 
γίνονταν τόσο δυνατές που άρχισαν να αγκαλιάζουν όλη την γη  και άρχισε να εξαφανίζεται και η νύχτα ,
 το δυνατό φως του ήλιου  την έσβηνε…

Φοβήθηκε  τότε η νύχτα και για να μην χαθεί 
αποφάσισε, 
να ελευθερώσει από την υπόσχεση της την σκιά  και να την στείλει πάλι στον ήλιο.

Τι μεγάλες χαρές έκανε ο ήλιος,
  όταν ένα πρωινό είδε πάλι την σκιά του να τον ακολουθεί , πόσο ευτυχισμένος άρχισε να φωτίζει και να ζεσταίνει πάλι όμορφα την γη. 

Μα και πόσο ευτυχισμένη ήταν πάλι η άμυαλη σκιά,
 που ξαναγύρισε κοντά στον ήλιο της, 
κοντά στο Θεό της και άρχισε να προσφέρει την δροσιά της και τις υπηρεσίες της πάλι στην γη,
 παίζοντας και τρέχοντας κάτω από τα  σύννεφα,
 δίπλα από τα βουνά και από τα δέντρα, κάτω από τα δάση, πάνω σε λίμνες, σε θάλασσες και σε εύφορες πράσινες πεδιάδες ,

τρέχοντας πάνω σε κύματα με χαμογελαστά 

όνειρα,
 που χάιδευαν και πάλι όλη την γη όλη μέρα κάθε μέρα ……

Τι μεγάλη χαρά για τη σκιά του Ήλιου!!!

Έτσι ´ζησαν αυτοί καλά κι η νύχτα καλύτερα, αφού κατάλαβε ότι ο ήλιος και η σκιά του ήταν απαραίτητοι για να υπάρχει και αυτή.

Όνειρα γλυκά…
   
                                            Σπηλιώτης Σωτήρης

Πήρα στους ώμους … Στιγμές δυνατές μέσα στο χρόνο αξεπέραστες…

                                                                                      20/01/2013

 

 

Πήρα στους ώμους

της ζωής μου,

ζωές ευθύνες 

της ψυχής μου 

και προχώρησα.

Σε μονοπάτια κολασμένα, 

ανηφόρισα.

Θυμάμαι τα χαμόγελα σας,

τα μάτια, τα λόγια 

τα δικά σας

αστραφτερά στο πέρασμα σας,

γι΄ αυτό αλλού δε χώρεσα.

Μες στη σκέψη τη δική μου,

μέσ΄ την κοινή απλή 

ζωή μου, 

να σας ξεχάσω ,

εσάς δεν μπόρεσα.

Είσαστε τώρα εδώ μαζί μου,

κι οι τρεις

στη γιορτή μου,

με την σωτηρία τη δική μου.

Δίπλα στο δρόμο 

και μαζί μου, 

ναι ταξιδεύω …

Που μ΄  αφήσατε

σας συγχώρησα.

Πιασμένοι  πάλι , χέρι χέρι,

εγώ με ΄σάς σ΄ ένα αστέρι,

πήρα στους ώμους

της ζωής μου,

ζωές ευθύνες 

της ψυχής μου,

και προχώρησα…

                                     Σπηλιώτης  Σωτήρης

ΕΡΓΟ   LILIYA  POPOVA

Εκεί θα μείνεις ?Πόσο μας πληγώνει το παρελθόν……..

Εκεί θα μείνεις ?

                                                                                       01/09/2012


Καρδία μου ζωή μου,
πόσα χρόνια μας χωρίσαν?
πόσες βροχερές μέρες?
πόσα χειμωνιάτικα πρωινά?
πόσες παγωμένες  νυχτιές.
Με το βλέμμα σε έψαχνα 
στα αστέρια.
Κρυώνεις αλήθεια 
η κρατάς ακόμη,
μέσα σου την δύναμη!
Παλεύεις αλήθεια να έρθεις, 
η εκεί θα μείνεις.
Είσαι κοντά μας πάλι?
σε ψάχνω σε ψάχνω.
Σε παιδικά πρόσωπα
σε ξένες φωτογραφίες
ψάχνω τα μάτια σου το χαμόγελο σου,
τον εγωισμό σου για το καλύτερο.
Μα τίποτε 
κανείς πουθενά,
δεν σε μοιάζει.
Τότε καταλαβαίνω τα λόγια σου 
την αγάπη σου.
Τα κομμένα αγγελικά φτερά σου
τα πάθη σου.
Χθες ήταν η μέρα που γεννήθηκες
την γιόρτασα μόνος,
θλιμμένος.
Με μια πικρή  θλίψη
στις αναμνήσεις.
Σκεφτόμουν αν τελικά αποφάσισες .
Εκεί θα μείνεις?
η θα έρθεις κοντά μου
να σου πω αυτά, 
που δεν πρόλαβα…

                               Σπηλιώτης Σωτήρης

Η ψυχή μας…

                                                       


Η ψυχή μας 
μας κάνει ευτυχισμένους,

ας την προσέξουμε,

ας ψάξουμε βαθιά,

 στους ορίζοντες ,

για να θερίσουμε

 μια σοδειά αγάπης.

Καθαρή αγάπη, 

δυνατή αγάπη ,

αυτή που στηρίζει

 τον κόσμο .

Όταν δυνατή στέκεται 

κοντά στον πληγωμένο 

σύντροφο,

τον κουρασμένο ταξιδιώτη, 

τον απελπισμένο πολεμιστή,

τον αληθινά ερωτευμένο άνθρωπο.

Η ψυχή μας ,

μας κάνει ευτυχισμένους ,

ας την προσέξουμε,

όταν κοιμάται ο ήλιος ,

ας μην αφήσουμε τα σκοτάδια ,

να κλέψουν όλο το φως .

Μόνο άνθρωπε μου ,

ας πιαστούμε όλοι 

σε μια μεγάλη αγκαλιά, 

τόσο μεγάλη ,

που να χωράει όλο τον κόσμο. 

Τότε  τα πικρά βράδια ,

θα γίνουν  φωτεινά όνειρα, 

που δεν θα μας τρομάζουν στον ύπνο ,

δεν θα ακούμε άλλο τα παιδικά κλάματα ,

τρομαγμένα από άδικες επιθέσεις τρόμου.

Μόνο θα κοιτάμε άνθρωπε μου,

 μέσα από την απαλή νύχτα

 περιμένοντας,
τον ασημένιο δρόμο,

 με τα φώτα  της ψυχής.

                                              Σπηλιώτης  Σωτήρης

ΕΡΓΟ          ΟΔΥΣΣΕΑΣ     ΑΝΝΙΝΟΣ

Προσμονή…ειλικρινά χαίρομαι όταν τόσο μεγ’αλα έργα απο ελληνίδες συνοδεύουν αυτα που γράφω…

Προσμονή…

                                                   22/12/2012

 

 

Είμαστε ταξιδευτές

 του ανέμου του ονείρου, 

σ΄ ένα μέλλον

 που έρχεται για εμάς.

Κάποιες φορές 

όταν αισθάνεσαι,

 όταν αγγίζεις μια ψυχή,

κλείνεις τα μάτια 

και αγκαλιάζεις 

στοργικά ένα κορμί, 

που καρτερικά  υπομένει,

τα φυσήματα 

του μελλούμενου χειμώνα .

Αγναντεύεις  πάθος

και  ταξιδεύεις με τις σκέψεις σου,

σε μια ζέστη αγκαλιά 

χωρίς κλάμα,

μόνο με προσμονή…                                               Σπηλιώτης Σωτήρης

ΕΡΓΟ      ΒΑΣΙΛΙΚΗ  ΤΑΜΠΟΥΡΗ

 

http://spiliotiss.blogspot.gr/2013/01/blog-post_19.html

http://spiliotiss.blogspot.gr/2013/01/blog-post_19.html.

ΦΡΟΣΩ ΧΑΤΖΗΑΓΓΕΛΑΚΗ αγαπημενη φιλη με τις τεχνες να ασχολουνται μαζι της.ηταν απο τις πρωτες κυριες που απλοχερα με βοηθησε οταν πριν απο ενα χρονο ξεκινησα να γραφω …παλια μου φιλη δηλαδη…οποτε τιμητικα με αξια και με αγαπη προσ αυτην αναρτω εργο της ξεκινωντας μια νεα προσπαθεια με ιστολογιο ευχαριστω Φροσω…..

ΕΛΕΝΑ ΚΟΝΤΟΥ ενα υπεροχο εργο που σε κανει να αναρωτιεσαι ……

http://spiliotiss.blogspot.gr/2013/01/blog-post_19.html

Μείνε κοντά μου…

                                                            19/01/2013

 

Κοντά στο σούρουπο,

βαριά τα βήματα μου,

ξεχνάν τις λέξεις

που ΄θελε να σου πει 

η καρδιά μου. 

Σέρνονται σ΄ ένα φως

ή σ΄ ένα σκοτάδι

μ΄ οινόπνευμα  

που καίει τα όνειρα μου.

Σ΄  ένα μεθύσι, 

καθώς φεύγεις μακρυά μου,

δυο γιασεμιά δυο κρίνους 

να σου  κόψω , 

παραμυθένιες ιστορίες 

να σου δώσω.

Στα μάτια δάκρυα 

απελπισμένα 

να  τραγουδάνε ,

καθώς τα όνειρα ξεχνάνε… 

Μείνε  κοντά μου!

Κοντά στο σούρουπο,

βαριά τα βήματα μου,

ξεχνάν τις λέξεις 

που  ΄θελε να σου πει 

η καρδιά μου.

Μείνε, κοντά μου…

Σπηλιώτης Σωτήρης